#30 "Oskar i Pani Róża" Éric-Emmanuel Schmitt

Autor: Éric-Emmanuel Schmitt
Tytuł oryginału: Oscar et la dame rose
Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2004
Liczba stron: 82
Moja ocena: 4/6

Czy w ciągu dwunastu dni można poznać smak życia i odkryć jego najgłębszy sens? Dziesięcioletni Oskar leży w szpitalu i nie wierzy już w żadne bajki. Wtedy na jego drodze staje tajemnicza pani Róża, która ma za sobą karierę zapaśniczki i potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji...

Źródło: lubimyczytac.pl

Tę historię poznałam już jakieś dwa lata temu. Wtedy mnie poruszyła, sprawiła, że moje serce na przemian pękało i zrastało się. Czy tym razem, gdy czytałam książkę, było to samo? Nie. Ta lektura w ogóle mnie nie poruszyła. Może powiecie, że to dla mnie za wcześnie, że czytałam zbyt szybko, że nieodpowiednia pora. Nie wiem, nie będę polemizować. Nie będę szukała winnego. Po prostu spróbuję oddać to co dzieje się teraz w mojej głowie. 
Po pierwsze jestem zadowolona, że w końcu po tę książkę sięgnęłam. Myślałam o tym już od tego przedstawienia, które zobaczyłam 2 lata temu. I teraz, po recenzji Pani Magdaleny, mam te lekturę za sobą. 
Po drugie nie podoba mi się stosunek Pani Róży do Oskara. Jest on co najmniej dziwny. Nie wiem, może to tylko moje widzi-mi-się, ale odniosłam wrażenie, że ta relacja nie jest zdrowa.
Po trzecie. Bardzo nie podoba mi się postać Pani Róży. Może się zdziwicie, może nie, ale ta kobieta bardzo mnie irytowała. Odebrałam ją jako osobę chorą psychicznie i nie byłoby w tym nic złego, gdyby była leczona, albo miała tę chorobę zidentyfikowaną. (Przepraszam, jeśli kogoś urażam, nie mam nic złego na myśli.)
Co do samego przekazu. Nie ukrywam, że jest piękny i prawdziwy. Pokazuje, że trzeba doceniać życie, które jest bardzo kruche i od Boga zależy kiedy się zakończy, albo czy w ogóle zacznie. Ale ważniejszym dla mnie przekazem jest miłość w rodzinie. Docenienie jej. Pokazanie, że to jedna z najważniejszych cudów w życiu. Sprawia, że czujemy się bezpiecznie. Jesteśmy kochani. I to jest najpiękniejsze. To sprawiło, że dałam tej książce taką ocenę. Bo choć sama zawsze staram się okazywać moim rodzicom wdzięczność za wszystko co dla mnie robią, za to, że są, nie zawsze mi się to udaje. A to jest tak ważne! Kocham ich nad życie i nigdy nie chciałabym, żeby w to zwątpili. Tego właśnie uczy Oskar.

"...życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć."

~Księżycowa Pani