#18 "Ja, diablica" Katarzyna Berenika Miszczuk

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Tytuł oryginału: Ja, diablica
Wydawnictwo: Wydawnictwo W.A.B.
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 416
Moja ocena: 3/6

Gdy dwudziestoletnia Wiktoria zostaje zamordowana, zaczyna nowe życie. Dosłownie. Trafia do piekielnego Los Diablos, gdzie dostaje intratną posadę diablicy. Jej zadaniem jest targowanie się o dusze zmarłych, czyli potencjalnych nowych obywateli Piekła. Jednak Wiktoria nie potrafi pogodzić się ze swoją przedwczesną śmiercią, dlatego ciągle wraca na ziemię. Postanawia też zawalczyć o miłość swojego życia i... wybrać między przystojnym diabłem Belethem a śmiertelnikiem Piotrem. Ja, diablica to wybuchowa mieszanka dwóch rzeczywistości - ziemskiej i piekielnej; to również korowód barwnych postaci, takich jak neurotyczna Śmierć, narcystyczna Kleopatra (tak, TA Kleopatra) czy diaboliczny Azazel, którego plan przewiduje zdobycie władzy nad całym światem piekielno-niebiańskim. Pisarka umiejętnie korzysta z dobrze znanych, popkulturowych tematów, odświeża je i bawi się nimi. Łącząc najlepsze cechy romansu, kryminału i powieści fantasy, stworzyła pełną humoru i - mimo kontrowersyjnego tematu śmierci - delikatnie zmysłową książkę. 
 Źródło: lubimyczytac.pl

"-Wierzę, że Bóg, tworząc mnie, miał większy plan. Chciał, by Piekło się nawróciło.
-Nie, nie, nie!- zaprotestowałam szybko.- Proszę mi wierzyć. On nie miał żadnego planu.
Czysty przypadek."

Jest to chyba pierwsza książka polskiej autorki (poza "Jeżycjadą"), którą postanowiłam przeczytać z własnej woli. Czy się zawiodłam? Tak. Było tyle szumu wokół tej książki, tyle pozytywnych opinii, wszyscy tak ją chwalili... Nie wiem, może ja mam jakieś skrzywione widzenie. Nie potrafię oceniać... No ale ludzie, nie mogę wziąć pod uwagę samego zakończenia (które było ciekawe) i tych pięćdziesięciu stron, na których coś się działo. Oceniam całą książkę.
  • Co mi się nie podobało.
  1. Najbardziej banalny- długo się czyta. Bardzo długo. Nie wiem czy to złudzenie czy nie, ale  trochę się męczyłam.
  2. Mimo tego, że autorka cały czas stara się jakoś podkręcić tempo akcji i zaciekawić czytelnika, to książka jest dość nudna. Nie pojawiają się żadne emocje, nie ma napięcia, oczekiwania.
  • Co mi się podobało.
  1. Humor! Tak, to najlepsze co się pojawiło. Ciągła gra słów i cięte riposty. Uwielbiam to. Jakoś w połowie lektury zaczęłam tę książkę traktować po prostu jak komedię. (Chyba, że od początku o to chodziło...)
  2. Nietuzinkowy pomysł na pokazanie życia po życiu. W sumie to aż zapragnęłam iść do Piekła.
  • Bohaterowie.
Tu p.Miszczuk odwaliła kawał dobrej roboty. Mój stosunek do postaci ciągle ulegał zmianie, bo każda z nich co trochę ujawniała inna cechę. Spodobało mi się to.
Azazel.
Gdybym cofnęła się w czasie i powiedziała samej sobie, że moim ulubionym bohaterem będzie Azazel, to bym się nieźle zdziwiła.
Na samym początku był bardzo wyrachowany, ale potem autorka pokazywała go bardziej jako szalonego złoczyńcę ze świetnym poczuciem humoru, którego nie jest świadomy. Za każdym razem, gdy się odzywał, wybuchałam śmiechem. Kocham go!

Wiktoria.
Ja też bardzo polubiłam. Nie jest denerwującą 16-latką... chociaż nie! Irytuje mnie to, że cały czas mówi "Piotruś", jakby nie mogła po ludzku "Piotrek". A nie, sory... ona jest diablicą.
W każdym razie bardzo ją lubię.

Beleth i Piotruś.
Nie rozdzielam ich, bo są do siebie bardzo podobni. Obaj przystojni, seksowni i wygadani. Tylko, że jeden jest diabłem... tego bardziej lubię.

Podsumowując, pomysł na książkę jest świetny, tylko szkoda, że sama książka jest niedopracowana. Idealna do poprawienia sobie humoru.

"-Na pewno coś ważnego wypadło Pawłowi- powiedziałam.
(...)
-Jasne, jemu coś wypadło- mruknął Piotruś.- Chyba mózg z czaszki..."

~Księżycowa Pani
I jeśli chcecie recenzję 
dwóch pozostałych części, to piszcie. c:
<--Beleth

Komentarze

  1. Lubię fantastykę, ale nie wiem czy taką, bo zazwyczaj czytam z podgatunku antyutopia/dystopia. Może kiedyś spróbuję :)
    A Castiela uwielbiam :D

    pasion-libros.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oooo widzę, że również jesteś fanką Mishy Collindasa (Cassa z SPN) :D
      ~Gaviota

      Usuń
  2. Miałam na nią ochotę, ale teraz nie wiem co o niej sądzić :) Pewnie jak zobaczę ją na jakiejś wyprzedaży to ją wezmę i zobaczymy ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powiem ci w tajemnicy, że druga część jest lepsza. :D
      ~Księżycowa Pani

      Usuń
  3. Z postacią, która pełni niewdzięczną rolę adwokata dusz, spotkałam się już w książce "Brudne ulice nieba". I choć ten recenzowany przez Ciebie tytuł, dość dawno polecała mi koleżanka, to jakoś nie po drodze dotychczas mi było z tą książką:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Mam mieszane uczucia - z chęcią przeczytałabym książkę z dużą dawką humoru, ale skoro nie jest ona zbyt dobrze dopracowana to nie wiem czy chcę jej poświęcić czas. Może kiedyś, na pewno nie w najbliższym czasie :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Książkę też przeczytała z własnej woli i również się na niej zawiodłam. Bardzo spodobały mi się te cięte riposty i ogólny humor w powieści.

    OdpowiedzUsuń
  6. A mi się właśnie spodobała ta książka pod każdym względem i jak sięgam pamięcią to właśnie Berenika Miszczuk jest pierwszą polską autorką jaką czytałam :D mi w pamięci utkwiła ta moherowa babcia co chciała do piekła by nawrócić ludzi. I meble z Ikei anioła :D Humor mnie powalił totalnie! i nie jest to jedyna pozycja pani Miszczuk gdzie można go odnaleźć! :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Już samo wyświetlenie przez Ciebie tego posta jest dla nas ogromną nagrodą. Komentarz jest jak prezent pod choinką. Każdy jest przez nas czytany i doceniany. Dziękujemy!

Popularne posty z tego bloga

"Poradnik pozytywnego myślenia" Matthew Quick

Postanowienia na 2015 rok. ^-^

Konkurs!